આ વાર્તા ઋતુજાની છે, જે એક એવા સમયમાં જીવતી હતી જ્યારે સ્ત્રીઓને સ્મશાનમાં પ્રવેશ કરવા દેવામાં આવતો નહોતો. આ માન્યતા હતી કે સ્ત્રીઓની લાગણીઓ કોમળ અને સંવેદનશીલ હોય છે, તેથી તેમને બળતણ જોઈને સહન કરવું મુશ્કેલ થઈ શકે છે. પરંતુ સમય સાથે સ્ત્રીઓની સહનશક્તિ વધારાઈ છે, અને ઋતુજાની જેમ સ્ત્રીઓએ પોતાની શક્તિ અને ક્ષમતાઓનો પુરાવો આપ્યો છે. ઋતુજાની પીઠ પર સળગતું લાકડું લઈને એક વ્યક્તિને અગ્નિદાહ આપવા જઈ રહી છે, જે તેના જીવનમાં મહત્વપૂર્ણ હતો. તે પહેલાં, ઉંમરમાં પચ્ચીસ સુધીની એક શિક્ષિકાના રૂપમાં, તેણે પોતાના વિચારોમાં ડૂબકી મારી હતી. એક દિવસ, કક્ષામાં એક અણધાર્યા છોકરાને જોઈને તેને લાગ્યું કે તે કોઈને ઓળખે છે. જ્યારે તેણે જાણ્યું કે તે છોકરો તેનું próprio દીકરો અતુલ છે, ત્યારે તેની આંખોમાં આશ્ચર્ય અને લાગણીઓ ફરી ઊભા થઈ ગયા. અતુલ, જે આર્મીમાં સૈનિક હતો, તેના લગ્ન બાદ જલ્દી જલદી મળવાની વચન રહ્યા હતા, પરંતુ એક દુઃખદ ઘટના બની ગઈ. ડાકુઓએ તેમને ઘેરાવ્યા અને તેનાં પિતા સાથે પાછા ફરતા, અતુલના શહીદ થવાના સમાચાર મળ્યા. આ દુઃખદ સમાચારથી ઋતુજાને ખૂબ જ ઘાતક આઘાત થયો, અને તે પોતાની દરેક ગુમાવટને સહન કરવાનો પ્રયત્ન કરી રહી હતી. આ વાર્તામાં સ્ત્રીની શક્તિ, લાગણીઓ અને જીવનની કઠણાઈઓનો સાક્ષીના રૂપમાં અતુલનો સંદેશા છે, જે એક માતાના દિલમાં ઊંડા સંવેદનાઓ અને યાદોને જગાડે છે.
શહાદત
Priti Shah દ્વારા ગુજરાતી સામાજિક વાર્તાઓ
વર્ણન
પહેલાંના જમાનામાં સ્ત્રીનો સ્મશાનમાં પ્રવેશ નિષેધ હતો. સ્ત્રીને ચાર રસ્તાથી પાછી વાળી દેવામાં આવતી. એવું માનવામાં આવતું કે સ્ત્રી સ્વભાવે એટલી કોમળ ને લાગણીશીલ હોય છે કે તે કોઈપણ વ્યક્તિને બળતાં ન જોઈ શકે તેનું કાળજું આ બધું સહન કરવા સક્ષમ નથી. પરંતુ હવે જમાનો બદલાયો છે. સ્ત્રીની સહનશક્તિ કહો કે ૨૧મી સદીનો પ્રભાવ. એ જે હોય તે પણ સ્ત્રી એ સાબિત કરી બતાવ્યું છે કે તે બધું જ કરી શકે છે. ૠતુજા પણ એક એવી જ સ્ત્રી છે જેણે અંતરમાં ઉમડતા લાગણીના દરિયાને દબાવી દીધોને સમયની થાપટોએ કાળજાને વજ્ર જેવું
