આ વાર્તા વાલીઓને સંબોધીને છે, જેમાં કહેવામાં આવ્યું છે કે આપણા દેશમાં બાળકોને પોતાનું લક્ષ્ય નક્કી કરવા માટે મુક્તતા નથી. વાલીઓ તેમના અનુભવના આધાર પર બાળકોને માર્ગદર્શન આપતાં હોય છે, પરંતુ આ રીતે બાળકોની વિચારધારા અને જીવનના લક્ષ્યાંકો પર અસર થાય છે. કેટલાક વાલીઓ બાળકોની પરિસ્થિતિને સમજવા માટે પ્રયાસ કરે છે, પરંતુ ઘણીવાર તેઓ નિષ્ફળ જાય છે, જેના પરિણામે બાળકોને માનસિક અથવા શારીરિક ત્રાસનો સામનો કરવો પડી શકે છે. વાલીઓના માન્યતાઓ અને દૃષ્ટિકોણમાંથી જતા, તેઓ વિચારે છે કે તેમના સંતાનોને પણ તેમના જ માર્ગે ચાલવું જોઈએ, જેનું પરિણામ ક્યારેક વિવાદ અને અણબણાવમાં થાય છે. વાળીઓ અને બાળકો વચ્ચેના આ સંવાદમાં, વાલીઓએ સમજવું જોઈએ કે વિશ્વ બદલાઇ રહ્યું છે અને બાળકોની જરૂરિયાતો અને સ્વપ્નો અલગ હોઈ શકે છે. વાલીઓએ સહકાર આપવો જોઈએ, તેના બદલે નિયંત્રણ અથવા કડક વલણ અપનાવવો જોઈએ. અંતે, વાર્તામાં એક ઉદાહરણ આપ્યું છે જે દર્શાવે છે કે કેવી રીતે કડક વલણ અપનાવવાથી ફક્ત મુશ્કેલીઓ જ વધે છે, અને સમસ્યાઓનું સમાધાન સરળતાથી પ્રાપ્ત થઈ શકે છે જો બંને પક્ષો વચ્ચે સંવાદ અને સમજણ હોય.
એક નમ્ર અપીલ...
Pandya Kishan 
દ્વારા
ગુજરાતી સામાજિક વાર્તાઓ
વર્ણન
બસ એક નમ્ર અપીલ... વાલીઓને આપણાં દેશમાં સામાન્યરીતે બાળકો પોતાનું લક્ષ્ય જાતે નક્કી કરી શકાતા નથી. કારણ કે પેઢીઓથી ચાલીઆવે છે કે બાળકો પોતાના વાલીઓના સૂચન મુજબ જ જીવતા આવે છે. પરિણામે તેમણે લક્ષ્યાંક નક્કી કરવાની જરૂર રહેતી નથી. પરિણામે તેમની જીવન ના લક્ષ્યાંક વિષે વિચારવાની ક્ષમતા ઓછી થઇ ગઇ છે. બીજી તરફ એવું બને કે બાળક લક્ષ્યાંક નક્કી કરે અને આગળ વધવાનું નક્કી કરે , પરંતુ વર્ષોથી ચાલીઆવતી આ પ્રથામાં ફેરફાર વળી ને પસંદ પડે નહીં. કારણ સામાન્ય છે – વાલીઓ એવું માનતા હોય કે તેઓ બાળકો ની સાપેક્ષમાં વધુ જાણે છે . જે સત્ય પણ છે , પરંતુ બધીજ