હરિશ પટેલ, મધ્ય ગુજરાતના એક નાનકડા ગામડાનો યુવાન, ફર્સ્ટ ક્લાસમાં ગ્રેજ્યુએટ થયો હતો, પરંતુ બેકારીના કારણે એ અમદાવાદ આવી ગયો. અહીં, સહપાઠીઓએ કહ્યુ હતું કે તેને કોઈ નોકરી મળી જશે, પરંતુ હકીકતમાં તે મુશ્કેલીઓમાં પઢી ગયો. પૈસાની કમી અને દિવસો સુધી ખાવા-પીવા માટે રાત સ્ટેશન પર પસાર કરવી પડી. એક દિવસ તેણે એક છાપામાં "ચોકીદાર જોઈએ, રહેવા-જમવાનું મફત, બે હજાર વેતન"ની જાહેરાત જોઇ અને એ માટે પોતાને સાચવવા અડ્રેસ પર ગયો. હરિશને ગુલાબચંદ શેઠની બંગલામાં નોકરી મળી અને તે અહીં રહેવા લાગ્યો. દિવસો વિતતા, એક દિવસ તેણે એક નાનકડી ગલુડીયા મળી, જે તેના કવાર્ટરમાં પ્રવેશી ગઈ. હરિશે તેને વહાલથી જોવા લાગ્યો અને ગલુડીયાને "મોતી" નામ આપ્યું. ગલુડીયાને ખોરાક આપવાની આદત બની ગઈ અને આ રીતે હરિશની એકલતા દૂર થઈ ગઈ.
તેરી મહેરબાનીયા....
dr Irfan Sathiya 
દ્વારા
ગુજરાતી વાર્તા
વર્ણન
કહેવાય છે કે માણસને પારખવો જ હોય તો એને પૈસાદાર થવા સૂધી રાહ જુઓ. અને અબોલ પશુનાં પારખા કરવા હોય તો એને થોડું વ્હાલ આપી જુઓ. . પૈસાની સાથે જડ બનતા માણસ અને જડ ગણાતા પશુની જીવનપર્યંત વફાદારીની લાગણીસભર કહાની....