നിങ്ങളെ കൊല്ലാൻ ആഗ്രഹിക്കുന്ന മനുഷ്യന്റെ കഥയാണിത്. എനിക്കെന്റെ സംശയം ആ മനുഷ്യനെക്കുറിച്ചോ കഥയെക്കുറിച്ചോ അല്ല, നിന്നെക്കുറിച്ചാണ്. ഞാൻ ഇതെല്ലാം വെറുതെ ചെയ്യുമെന്ന് ഞാൻ ഭയപ്പെടുന്നു.
കേൾക്കുക: വായ ഉണ്ടെങ്കിൽ ഞാൻ നിലവിളിക്കും. എനിക്കൊരു കഥയുണ്ട്. അതിനാൽ ഞാൻ അത് ഉപയോഗിക്കും.
നിങ്ങൾ അവനെ മുമ്പ് കണ്ടിട്ടുണ്ട്. അവൻ നിങ്ങളുടെ പ്രാന്തപ്രദേശത്തും ജീവിച്ചിരിക്കാം. അവൻ ഉയരവും നെഞ്ചിലും തോളിലും ഭാരം വഹിക്കുന്നതായി തോന്നുന്നു. ഇടുങ്ങിയ അരക്കെട്ടും ചെറിയ ലെതർ ഷൂകളിലേക്ക് ഒതുങ്ങുന്ന കാലുകളുമുണ്ട്.
നിങ്ങൾ ഇതൊന്നും മുമ്പ് ശ്രദ്ധിച്ചിട്ടില്ല. നിങ്ങളുടെ ശ്രദ്ധ തെറ്റി, അല്ലേ? ഇതേ മനുഷ്യൻ എല്ലാ ദിവസവും നിങ്ങളുടെ വീട്ടിലൂടെ നടക്കുന്നുവെന്നും നിങ്ങളുടെ ജനലിലേക്ക് നോക്കാൻ താൽക്കാലികമായി നിർത്തിയെന്നും ഞാൻ നിങ്ങളോട് പറഞ്ഞാൽ, നിങ്ങൾ എന്നെ വിശ്വസിക്കാൻ ആഗ്രഹിക്കുന്നില്ല. പക്ഷേ, ഞാൻ തെറ്റിദ്ധരിച്ചുവെന്ന് നിങ്ങൾക്ക് ഉറപ്പിച്ച് പറയാൻ കഴിയില്ല.
എനിക്ക് തെറ്റില്ല.
അവൻ ഇപ്പോൾ വളരെ അടുത്തായിരിക്കാം. അവൻ നിങ്ങളുടെ വീട്ടിൽ പോലും ഉണ്ടായിരിക്കാം. എല്ലാത്തിനുമുപരി, നിരവധി മികച്ച ഒളിത്താവളങ്ങളുണ്ട്, അല്ലേ? ഒരു ക്ലോസറ്റിന്റെ പിൻഭാഗം, ഷവർ കർട്ടന് പിന്നിൽ, ഒരു കാബിനറ്റിനുള്ളിൽ...
പക്ഷെ ഞാൻ എന്നെക്കാൾ മുന്നിലാണ്. ഞാൻ നിങ്ങൾക്ക് ഒരു കഥ വാഗ്ദാനം ചെയ്തു. ഒരുപക്ഷേ നമുക്ക് അതിനുള്ള സമയമുണ്ട്.
മനസ്സിലാക്കുക: ഈ മനുഷ്യൻ നിങ്ങളുടെ കാലത്തെയല്ല. നിങ്ങളുടെ അവിശ്വാസം എന്നെ ഒഴിവാക്കുക. നിങ്ങൾക്ക് മനസ്സിലാക്കാൻ കഴിയാത്ത കാര്യങ്ങളുണ്ട്. നിങ്ങൾക്ക് പ്രപഞ്ചത്തെ അറിയാമെന്ന് കരുതാൻ നിങ്ങൾക്ക് വളരെ വയസ്സായി.
ഇരുപത് വർഷത്തിന് ശേഷം, ഈ മനുഷ്യൻ തന്റെ അഞ്ച് വയസ്സുള്ള മകളുമായി തീരത്ത് താമസിക്കുന്നു. അവരുടെ വീട്, ഡ്രിഫ്റ്റ് വുഡും കോറഗേറ്റഡ് മെറ്റലും കൊണ്ട് നിർമ്മിച്ച ഒരു പാച്ച് വർക്ക് സൃഷ്ടി, ഒരു പാറക്കെട്ടിന്റെ വശത്ത് പറ്റിനിൽക്കുന്നു. വേലിയേറ്റം ഉണ്ടാകുമ്പോൾ, ഉപ്പ് സ്പ്രേ ജനലുകളിൽ തെറിക്കുന്നു. ആകാശം ഉരുക്കിന്റെ നിറമാണ്, വെള്ളം നുരകൾ പോലെ കറുത്തതാണ്.
വീടിനുള്ളിൽ ഒഴികെ എല്ലാം തണുത്തതും കഠിനവും നനഞ്ഞതുമാണ്. ചൂടുള്ള മഞ്ഞ വെളിച്ചം ഒരു ജനാലയിൽ നിന്ന് പുറത്തേക്ക് ഒഴുകുന്നു, ചരിഞ്ഞ ചിമ്മിനിയിൽ നിന്ന് സ്ഥിരമായ പുക വിരൽ ചുരുട്ടുന്നു.
അകത്ത്, ആ മനുഷ്യൻ തന്റെ മകളോട് വായിക്കുന്നു. അവൻ തീയുടെ അരികിൽ മങ്ങിയ ഓറഞ്ച് ചാരുകസേരയിൽ ഇരിക്കുന്നു, അവൾ അവന്റെ മുന്നിൽ അവളുടെ വയറ്റിൽ കിടന്നു, തീജ്വാലകളിലും പേജുകൾ അവളുടെ അച്ഛന്റെ കൈകളിലെയും മാറിമാറി ശ്രദ്ധ കേന്ദ്രീകരിക്കുന്നു.
"നിങ്ങൾ ഈ കഥ പൂർത്തിയാക്കുമ്പോൾ, നിങ്ങൾക്ക് മറ്റൊന്ന് വായിക്കാമോ?"
അവൻ ഇപ്പോഴും ബാക്കിയുള്ള പകുതി പുസ്തകത്തിലേക്ക് നോക്കുകയും പിന്നീട് അവളെ നോക്കുകയും ചെയ്യുന്നു. "ഇത് ഇതിനകം മടുത്തോ?"
അവൾ തലയാട്ടുന്നു. "ഇല്ല, ഇത് അവസാനിക്കാൻ ഞാൻ ആഗ്രഹിക്കുന്നില്ല. അവ ഒരിക്കലും അവസാനിക്കാൻ ഞാൻ ആഗ്രഹിക്കുന്നില്ല."
പുതിയൊരു പുസ്‌തകം എടുക്കേണ്ടി വരുന്നതിന് മുമ്പ് അവൾ ഉറങ്ങുമെന്ന് അവനറിയാമെങ്കിലും അവൻ പുഞ്ചിരിച്ച് സമ്മതിക്കുന്നു. അവൾക്ക് എങ്ങനെ തോന്നുന്നുവെന്ന് അവനറിയാം. ഇതൊന്നും അവസാനിക്കാൻ അവൻ ആഗ്രഹിക്കുന്നില്ല. ഓരോ നിമിഷവും മുറുകെ പിടിക്കാൻ അവൻ ആഗ്രഹിക്കുന്നു, അവയ്ക്ക് ചുറ്റും വിരലുകൾ അടച്ച് അവരെ സുരക്ഷിതമായി സൂക്ഷിക്കുക, അവരെ മുന്നോട്ട് പോകുന്നതിൽ നിന്ന് തടയുക.
ആ നിമിഷത്തിലാണ് എല്ലാം വെളുത്തതായി മാറുന്നത് - അന്ധമായ പ്രകാശത്തിന്റെ ഒരു സ്ഫോടനം, ദൃശ്യത്തെ പൊടിയായി വിഘടിപ്പിക്കുന്നു - തുടർന്ന് മങ്ങുന്നു.
മനുഷ്യൻ വരുമ്പോൾ, പാറക്കെട്ടിന്റെ മുഖത്ത് കുതിർന്ന്, തിരമാലകൾക്ക് ഏതാനും അടി ഉയരത്തിൽ തൂങ്ങിക്കിടക്കുന്നു. അവന്റെ മുകളിൽ, അവന്റെ വീടിന്റെ അവശിഷ്ടങ്ങൾ: ഒരു ജോടി സ്റ്റമ്പുള്ള മരത്തടികളും അവന്റെ ചാരുകസേരയുടെ മുറിച്ചുമാറ്റിയ ഒരു ഓറഞ്ച് അവയവവും. അവന്റെ താഴെ, മഷിപുരണ്ട കറുത്ത സമുദ്രം.
അവന്റെ മകൾ പോയി. അവൻ അവളെ വളരെക്കാലം അന്വേഷിക്കും.
അവസാനം അവൻ കണ്ടെത്തുന്നത് അവൻ അന്വേഷിക്കുന്നതല്ല. തിരിച്ചുപോകാനുള്ള വഴി അവൻ കണ്ടുപിടിക്കുന്നു. എന്നാൽ നവീകരണം നമ്മളാരും ആഗ്രഹിക്കുന്നത്ര വൃത്തിയുള്ളതല്ല. മകൾ ജനിക്കുന്നതിന് മുമ്പ്, അയാൾക്ക് കുറച്ച് വർഷങ്ങൾ പിന്നോട്ട് സഞ്ചരിക്കാൻ മാത്രമേ കഴിയൂ.
അതിനാൽ തിരികെ പോകുന്നതിന് മുമ്പ് അവൻ ഗൃഹപാഠം ചെയ്യുന്നു. അദ്ദേഹം ഗവേഷണം നടത്തുന്നു. അവൻ യുദ്ധ മ്യൂസിയങ്ങളുടെ ആർക്കൈവുകളിൽ മണിക്കൂറുകളോളം ചിലവഴിക്കുന്നു, ഫയലുകൾ മറിച്ചിടുന്നു, പുതിയ ആരെയെങ്കിലും തിരയുന്നു.
നിന്നെ തിരയുന്നു.
എന്നിട്ട് അവൻ കുതിച്ചുചാട്ടം നടത്തുന്നു, ഏതാനും പതിറ്റാണ്ടുകൾ പിന്നിലേക്ക് ചാടുന്നു, അതേപോലെ ഉയർന്നുവരുന്നു, ഒരു മന്ത്രത്തിന് അൽപ്പം ഓക്കാനം വന്നാൽ, രൂപാന്തരപ്പെട്ട ഒരു ലോകത്തിലേക്ക്. നിറങ്ങൾ ഇവിടെ തിളക്കമുള്ളതായി തോന്നുന്നു, പുഞ്ചിരികൾ വിശാലമാണ്, ക്രൂരമായി മിന്നുന്നു, കണ്ണുകൾ ശൂന്യവും വിശപ്പും.
എന്നാൽ തീർച്ചയായും അത് അവൻ കാണും. അവൻ, ഒരു ഇടപെടൽ. ഇവിടെ, ധീരമായ ഒരു പഴയ ലോകം.
അവന്റെ മൂന്നാം ദിവസം, അവൻ നിങ്ങളെ കണ്ടെത്തി, നിങ്ങളോട് സംസാരിക്കുന്നു. അവൻ നിങ്ങളോട് സമയം ചോദിക്കുന്നു. അവന്റെ കൈകൾ വിറയ്ക്കുന്നു; അവന്റെ കണ്ണുകൾ ഒരിക്കലും നിങ്ങളുടേത് വിട്ടുപോകുന്നില്ല. നീ എന്നെ ഓർമ്മിക്കുന്നുണ്ടോ? ഒരു വർഷം മുമ്പായിരുന്നു അത്.
നിങ്ങളുടെ പാതകൾ കടന്നുപോകുന്നു, പക്ഷേ അവൻ കൂടുതൽ ജാഗ്രത പുലർത്തുന്നു, നിങ്ങളുടെ ജീവിതത്തിന്റെ കോണുകളിലും പുറത്തും ഒരു മിന്നുന്ന നിഴലായി മാറുന്നു. കാത്തിരിക്കുന്നു. നിരീക്ഷിക്കുന്നു.
അപ്പോൾ അവൻ ഇപ്പോൾ എവിടെയാണ്? താമസിയാതെ നിങ്ങൾ എന്നെക്കാൾ നന്നായി അറിഞ്ഞേക്കാം.
അവൻ ഇപ്പോൾ ഒരു കുരുക്ക് പോലെ തന്റെ ദൃഢനിശ്ചയം മുറുക്കുന്നു.
കേൾക്കുക: നിങ്ങൾ ഈ മനുഷ്യന്റെ മകളെ കൊന്നു. ഇതുവരെ ഇല്ല, ഇപ്പോഴില്ല. ഭാവിയിൽ ഇരുപത് വർഷം. ഇത് ഒരു "കാരണത്തിന്" വേണ്ടിയാണെന്ന് ഞാൻ പറഞ്ഞാൽ അത് നിങ്ങൾക്ക് സുഖം പകരുമോ? അതോ "വലിയ നന്മക്ക്" വേണ്ടിയോ? ഇത് സത്യമാണ്. സമയമാകുമ്പോൾ നിങ്ങൾ അത് സ്വയം പറയും എന്നത് ശരിയാണ്.
നിങ്ങൾ ഒരു കൊലയാളിയല്ലെന്ന് ഞാൻ മനസ്സിലാക്കുന്നു. ഇപ്പോൾ നിങ്ങളുടെ വീട്ടിൽ ഉണ്ടായിരിക്കാവുന്ന വീതിയേറിയ തോളും ചെറിയ ചെരുപ്പുകളുമുള്ള ഈ മനുഷ്യനല്ല. എന്നാൽ വർഷങ്ങൾ നമ്മെ മാറ്റുന്നു. കഥകൾ നമ്മെ മാറ്റുന്നു. നിങ്ങൾ കടലിന് കുറുകെ ബോംബുകൾ അയയ്ക്കുമ്പോൾ നിങ്ങളുടെ കുടുംബത്തെയും സുഹൃത്തുക്കളെയും നിങ്ങൾ സംരക്ഷിക്കും. നിങ്ങളെ കൊല്ലുന്നതിലൂടെ അവൻ തന്റെ മകളുടെ ഓർമ്മയ്ക്ക് പ്രതികാരം ചെയ്യുമെന്ന് അവൻ കരുതുന്നു.
ഒരുപക്ഷേ നിങ്ങൾ ഇപ്പോഴും എന്നെ വിശ്വസിക്കുന്നില്ലായിരിക്കാം. എന്നാൽ ചിന്തിക്കുക: പ്രണയത്തിനായി നിങ്ങൾ ചെയ്യുന്ന കാര്യങ്ങൾക്ക് പരിധിയുണ്ടോ? എന്തെങ്കിലും വില കൊടുക്കാൻ കഴിയാത്തത്ര ഉയർന്നതാണോ? ഇപ്പോൾ നേരിടാൻ കഴിയുമോ ഇല്ലയോ എന്ന ചോദ്യത്തിനുള്ള ഉത്തരം ഉടൻ തന്നെ നിങ്ങൾക്ക് ലഭിക്കും.
നിങ്ങൾ രണ്ടുപേരും വളരെ സാമ്യമുള്ളവരാണ്. നിങ്ങൾക്ക് അത് രസകരമായി തോന്നുന്നുണ്ടോ? പ്രസക്തമാണോ? ഒരുപക്ഷേ ഇല്ല. നിങ്ങൾ രണ്ടുപേരും വാക്കുകളും കഥകളും ജീവിച്ചിരിക്കുന്നതിന്റെ നാടകവും നിഗൂഢതയും ഭ്രാന്തും ഇഷ്ടപ്പെടുന്നു.
കാണുക: അവന്റെ കഥ ഭാഗികമായി നിങ്ങളുടെ കഥയാണ്.
എന്നാൽ ഇതിൽ കൂടുതലില്ല. ഇത് വളരെ വൈകുമെന്ന് ഞാൻ ഭയപ്പെടുന്നു, എനിക്ക് കഴിയുന്നതെല്ലാം ഞാൻ ചെയ്തു. ദയവായി കേൾക്കൂ.
എനിക്കല്ല.
ഒരു ശബ്ദം. നിങ്ങൾക്ക് അത് കേൾക്കാനാകുമോ? അത് നിങ്ങളുടെ വീടിനുള്ളിലാണ്. ഒരു വാതിലിൻറെ ക്രീക്ക് അല്ലെങ്കിൽ പരവതാനിയിൽ മൃദുവായ ഒരു ചുവടുവെപ്പ്. അല്ലെങ്കിൽ നിങ്ങളുടേതല്ലാത്ത ഒരു ആഴം കുറഞ്ഞ ശ്വാസോച്ഛ്വാസം...
അവൻ അവിടെയുണ്ട്, ഇപ്പോൾ. ഓടരുത്. സഹായത്തിനായി വിളിക്കരുത്.
കഥ ഓർക്കുക. ഇത് അവസാനിക്കാൻ അവൻ ആഗ്രഹിക്കുന്നില്ല, ഇതുപോലെയല്ല - ആഴത്തിലുള്ളതല്ല, അത് കണക്കാക്കുന്നിടത്ത് അല്ല. നീ?
മൂലയിൽ നിഴൽ. അതൊരു നിഴലല്ല.
ശരി. നിന്റെ നീക്കം.
~farheen Manoj
