തുടർച്ച Part 2
"അവളുടെ പേര് ആലീസ് ബെല്ലെറോസ് എന്നായിരുന്നു. 1992 സെപ്റ്റംബർ 18-ന് ഫ്രാൻസിലെ ഓവർഗ്നിലെ ലെ പുയ്-എൻ-വെലേയിലാണ് അവർ ജനിച്ചത്. അവളുടെ അമ്മ, മോണിക്ക ബെല്ലെറോസ് വർഗാസ്, അവളുടെ പിതാവിന്റെ പേര് അലക്സാണ്ടർ ബെല്ലെറോസ് വർഗാസ് എന്നിവരോടൊപ്പമാണ് ഇവിടെ താമസമാക്കിയത്, പക്ഷേ അദ്ദേഹം താമസിക്കുന്നത് നെതർലാൻഡിലെ ആംസ്റ്റർഡാമിലാണ്.
ഞാൻ എന്റെ ബോധം വീണ്ടെടുക്കാൻ തുടങ്ങി, എനിക്ക് കാണാൻ കഴിയുന്നത് തിളങ്ങുന്ന ലൈറ്റുകൾ മാത്രമാണ്, അത് മിന്നുന്നതായി തോന്നി. കുലുക്കി കുലുക്കി കിടത്തുന്നത് എനിക്ക് അനുഭവപ്പെട്ടു. എന്ത് കിടന്നാലും വീണുപോകുമെന്ന് തോന്നി.
"അവൾക്ക് 5 അടി, 6 ഇഞ്ച്, ഏകദേശം 123 പൗണ്ട് ഭാരമുണ്ട്. അവളുടെ ഇടത് കണ്ണിന് നേരിയ അന്ധതയുണ്ട്, അത് അവളുടെ കാഴ്ചയെ ബാധിക്കുന്നു. അവൾ സ്ഥിരമല്ലാത്തത് കാണുന്നു-"
"സർ," ആ മനുഷ്യൻ ഛേദിക്കപ്പെട്ടു, ഞാനെന്തായാലും നീങ്ങുന്നത് നിർത്തി. “എനിക്ക് നീ വെയിറ്റിംഗ് റൂമിലേക്ക് പോകണം. ഞങ്ങൾ അവളെ ശസ്ത്രക്രിയയ്ക്ക് വിധേയമാക്കിയില്ലെങ്കിൽ, മുറിവുകൾ വളരെക്കാലം തുറക്കുകയും അവളുടെ നെഞ്ചിലും വയറിലും അണുബാധയുണ്ടാക്കുകയും ചെയ്യും. സർജറി കഴിഞ്ഞാൽ അവളെ കാണാം.
"നടപടിക്രമത്തിന് എത്ര സമയമെടുക്കും?" ആ മനുഷ്യൻ ചോദിച്ചു.
“എത്ര സമയമെടുക്കും. സർ, ദയവായി വെയിറ്റിംഗ് റൂമിലേക്ക് പോകൂ.
വാതിലുകൾ തുറക്കുന്നതും അടയ്ക്കുന്നതും എനിക്ക് ചുറ്റും ആളുകൾ സംസാരിക്കുന്നതും എനിക്ക് കേൾക്കാമായിരുന്നു. ചുറ്റും നോക്കിയപ്പോൾ വെള്ള ടൈലുകളും നീല കർട്ടനുകൾ പോലെ എനിക്ക് ചുറ്റും ഒഴുകുന്നത് കാണാമായിരുന്നു. അതൊരു സ്വപ്നം പോലെ തോന്നി. എനിക്കറിയാത്ത കാര്യങ്ങളെക്കുറിച്ച് ശബ്ദങ്ങൾ സംസാരിച്ചു തുടങ്ങി.
“അവൾ ഉണർന്നു,” ഒരു സ്ത്രീ ശബ്ദം എന്റെ കാതുകളിൽ മുഴങ്ങി. "കൂടുതൽ ഇടു..."
******
“ആലിസ്. ആലീസ് എഴുന്നേൽക്കൂ." ഒരു ഹസ്കി ശബ്ദം എന്റെ തലയിലൂടെ മുഴങ്ങി. എന്റെ കാഴ്ച തിരിച്ചുവരാൻ തുടങ്ങിയിരുന്നു. തിളങ്ങുന്ന വെളുത്ത ലൈറ്റുകൾ മാത്രമാണ് എനിക്ക് കാണാൻ കഴിഞ്ഞത്.
“ ജോഷ് തിരക്കുകൂട്ടരുത്. അവൾ സ്വയം എഴുന്നേൽക്കട്ടെ. മൃദുവായ വാക്കുകൾ എന്റെ തലയിലൂടെ ഒഴുകി, പ്രകാശത്തിന്റെ വേദനയെ ശമിപ്പിച്ചു. ശബ്ദം എവിടെ നിന്നാണ് വരുന്നതെന്നറിയാൻ ഞാൻ തല തിരിയാൻ ശ്രമിച്ചു, പക്ഷേ എന്റെ തലയിൽ ഉടനീളം ഒരു ഇടിമുഴക്കം അനുഭവപ്പെട്ടു.
"അവൾക്ക് സുഖമാണോ എന്ന് എനിക്ക് അറിയണം." ഹസ്കി ശബ്ദം വീണ്ടും സംസാരിച്ചു.
"ഡോക്ടർമാർ ഞങ്ങളോട് പറഞ്ഞു, അവൾ സുഖമായിരിക്കുന്നു, അവൾ ഉടൻ ഉണരണം."
"അവർക്ക് ഇപ്പോൾ അവളെ ഉണർത്താൻ കഴിയില്ല, അതിനാൽ എനിക്ക് അവളോട് സംസാരിക്കാം."
“നിങ്ങൾ ജോഷ് ചെയ്യുന്നതുപോലെ അവൾ നന്നായി ചെയ്യുന്നുണ്ടെന്ന് ഉറപ്പാക്കാൻ ഞാൻ ആഗ്രഹിക്കുന്നു. നെഞ്ചിൽ മുറിവേറ്റ എന്റെ മകളാണ് അവൾ, എന്തുകൊണ്ടെന്ന് എനിക്കറിയില്ല. അവൾക്ക് സമയം തരൂ, ഞങ്ങൾക്ക് ഇപ്പോൾ ചെയ്യാൻ കഴിയുന്നത് ഇത്രമാത്രം.
"അതെ, മിസിസ് ബെല്ലെറോസ്."
******
ലോട്ടി അവളുടെ ടെഡി ബിയറിനെ പിടിച്ച് എന്റെ കട്ടിലിൽ ചാടി, “നിങ്ങൾക്ക് വീട്ടിലേക്ക് പോകാം, ചേച്ചിയെ അറിയൂ!!” എന്ന് ആക്രോശിച്ചു.
"ലോട്ടി!!" എന്റെ മമ്മി അലറി: “അവളുടെ കട്ടിലിൽ ചാടരുത്. അവൾക്ക് ഇപ്പോഴും പരിക്കേറ്റിട്ടുണ്ട്. അവൾക്കത് വേണം-"
“അവൾക്കൊരു പേരുണ്ട്,” ഞാൻ പരിഹാസത്തോടെ അമ്മയോട് പറഞ്ഞു. “എനിക്ക് കുഴപ്പമില്ല. ഞാൻ ഒരു കാരണത്താൽ വീട്ടിലേക്ക് പോകുന്നു, എനിക്ക് എല്ലാം സുഖമാണ്.
"എനിക്കറിയാം, പക്ഷേ ഒന്നും സംഭവിക്കാൻ ഞാൻ ആഗ്രഹിക്കുന്നില്ല." എന്റെ അമ്മ ലോട്ടിക്ക് സ്റ്റോപ്പ്-നോ-യു-ഗെറ്റ്-ഇറ്റ് ലുക്ക് നൽകി, ലോട്ടി ഒരു മടിയും കൂടാതെ കിടക്കയിൽ നിന്ന് ചാടി. അവൾ മെല്ലെ നടന്ന് മുറിയിലെ കസേരയുടെ അടുത്തേക്ക് പോയി ഒന്നും മിണ്ടാതെ ഇരുന്നു.
"നമുക്ക് നിന്നെ കാറിൽ കയറ്റി വീട്ടിലേക്ക് പോകാം, ശരി." അമ്മ പുഞ്ചിരിയോടെ പറഞ്ഞു.
"ഞാൻ എന്റെ അപ്പാർട്ട്മെന്റിലേക്ക് മടങ്ങുകയാണ്." ഞാൻ ഒരുവിധം നിലവിളിച്ചു
"പിന്നെ ആരു പറഞ്ഞു നീ അവിടേക്ക് തിരിച്ചു പോകുമെന്ന്?" അമ്മ എന്റെ നേരെ പൊട്ടി.
"ഞാന് ചെയ്തു. എനിക്ക് ജോലിയുണ്ട്, തിരിച്ചുവരണം. എന്റെ എല്ലാ സാധനങ്ങളും എന്റെ അപ്പാർട്ട്മെന്റിലാണ്.
"ഞങ്ങൾ പോയി നിനക്ക് ആവശ്യമുള്ള സാധനങ്ങൾ എടുത്ത് വീട്ടിലേക്ക് കൊണ്ടുപോകാം."
“അമ്മേ,” ഞാൻ എന്റെ ശബ്ദം കഴിയുന്നത്ര മൃദുവാക്കാൻ ശ്രമിച്ചു. “എന്റെ ജോലി കാര്യങ്ങൾ നിങ്ങൾക്ക് ഒരിടത്ത് നിന്ന് മറ്റൊരിടത്തേക്ക് കൊണ്ടുപോകാൻ കഴിയുന്ന ഒന്നല്ല. അതെല്ലാം ഭിത്തിയിൽ ഒട്ടിച്ചിരിക്കുന്നു. എനിക്ക് എന്റെ അപ്പാർട്ട്മെന്റിലേക്ക് പോകണം. എന്റെ ജോലിയിൽ നിന്ന് വീട് 45 മിനിറ്റ് പോലെയാണ്, എന്റെ അപ്പാർട്ട്മെന്റിന് 5 മുതൽ 10 മിനിറ്റ് മാത്രം. ഞാൻ എന്റെ അപ്പാർട്ട്മെന്റിലേക്ക് മടങ്ങുകയാണ്. ഒരു കാരണത്താൽ ഞാൻ വീട് വിട്ടു. ”
എന്റെ അപ്പാർട്ട്മെന്റിലേക്ക് അവൾ മടങ്ങിപ്പോകാതിരിക്കാൻ ഒരു വഴിയുമില്ലെന്ന് ഞാൻ എന്റെ അഭിപ്രായം പറഞ്ഞിരുന്നു. അവൾ ഞാൻ എഴുന്നേറ്റു നിന്ന ആശുപത്രി കിടക്കയുടെ അടുത്തെത്തി, അവളോടൊപ്പം കണ്ണുകൾ അടച്ചിരുന്നു. ഞാൻ ഒരു വലിയ കാര്യത്തിലേക്കാണെന്ന് എനിക്കറിയാമായിരുന്നു, പക്ഷേ ഞാൻ പറഞ്ഞത് സത്യമാണ്. ഒരു കാരണത്താൽ ഞാൻ വീട് വിട്ടു.
"ആലിസ് ആന്റോനെറ്റ് ബെല്ലെറോസ്." അവൾ എന്നെ തുറിച്ചുനോക്കി. “നിങ്ങൾ എന്തിനാണ് വീട്ടിൽ നിന്ന് പോയതെന്ന് എനിക്കറിയാം, അതിനെക്കുറിച്ച് സംസാരിക്കാതിരിക്കാൻ ഞാൻ ആഗ്രഹിക്കുന്നു, പ്രത്യേകിച്ച് നിങ്ങളുടെ സഹോദരിയുടെ മുന്നിൽ. നിങ്ങൾ വഴിയിൽ 'ഇഷ്‌ടപ്പെടരുത്'. എന്റെ ശബ്ദത്തിലെ പരിഹാസം നീ കേട്ടില്ലേ? അതൊരു പൂർണ്ണ തമാശയായിരുന്നു. ”
"ശരിക്കും അല്ല," ലോട്ടി അകത്തേക്ക് കുതിച്ചു. "ഇത് ഒരു തിരിച്ചുവരവ് പോലെയായിരുന്നു, പിന്നെ ഒരു തമാശയായി തോന്നി..." അവൾ തുടരുമ്പോൾ അവളുടെ ശബ്ദം ശാന്തമായി. ഒന്നും മിണ്ടിയില്ല എന്ന മട്ടിൽ ഉണ്ടാക്കാൻ ശ്രമിച്ച അവളുടെ മുഖത്ത് പെട്ടെന്ന് ഒരു ചെറു പുഞ്ചിരി വിടർന്നു.
“ചെറിയ ആഡ് ഓൺ നൽകിയതിന് നന്ദി ലോട്ടി,” എന്റെ മമ്മി അവളെ നോക്കി. "ആലീസ്, ഞാൻ നിന്നെ ഇറക്കിവിടാം. എന്നിട്ട് ഞാൻ ലോട്ടിയെ വീട്ടിലേക്ക് കൊണ്ടുപോയി കിടക്കയിൽ കിടത്താം, ഉറങ്ങാൻ പോകുന്ന കഥയൊന്നുമില്ല.
"പക്ഷേ ഞാൻ അത് ഉദ്ദേശിച്ചില്ല!" ഹാളിലൂടെ ഡോക്ടർമാരുടെ അടുത്തേക്ക് നടക്കുമ്പോൾ ലോട്ടി എന്റെ മമ്മിയുടെ പിന്നാലെ അലറി.
******
എന്റെ കണ്ണിന്റെ വശത്ത് ഒരു പ്രകാശം പരന്നു. അമ്മ എന്നെ വിളിച്ചതിൽ നിന്ന് എന്റെ ഫോൺ പ്രകാശിക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു. പുസ്തകം കട്ടിലിൽ വച്ചിട്ട് ഞാൻ ഫോൺ എടുത്ത് കോൾ അറ്റൻഡ് ചെയ്തു.
"ഹലോ അമ്മേ" .
"നിങ്ങളുടെ ശബ്ദം മോശമാണ്" എന്നായിരുന്നു അവളുടെ വായിൽ നിന്ന് ആദ്യം വന്നത്. “നിങ്ങൾ ഒരു ഡോക്ടറെ കാണാൻ പോകണമെന്ന് ഞാൻ കരുതുന്നു. ഞാൻ വന്നാൽ നിന്നെ കൊണ്ടുപോകാം-” ഞാൻ പറഞ്ഞു.
"അമ്മേ," ഞാൻ അവളെ വളരെക്കാലമായി അങ്ങനെ വിളിച്ചിട്ടില്ല. "എനിക്ക് സുഖമാണ്. എനിക്ക് ഡോക്ടർമാരുടെ അടുത്തേക്ക് പോകേണ്ട ആവശ്യമില്ല. ഇന്ന് ഞാൻ ഒന്നും പറഞ്ഞില്ല.
"നീ ഇന്ന് ഒന്നും സംസാരിച്ചില്ലേ?" അവൾ എന്നെ ചോദ്യം ചെയ്തു.
“ശരിക്കും അല്ല, സംസാരിക്കാൻ ആരുമില്ല. ഞാൻ ഒറ്റയ്ക്ക് പോകുന്നു, ഓർക്കുക.
“നിങ്ങൾ ഒറ്റയ്ക്ക് ജീവിക്കണമെന്ന് ഞാൻ കരുതുന്നില്ല. അത് വീണ്ടും സംഭവിക്കാനും നിങ്ങൾ തനിച്ചായിരിക്കാനും ഞാൻ ആഗ്രഹിക്കുന്നില്ല".
“ഇനി അത് സംഭവിക്കാൻ പോകുന്നില്ല. പിന്നെ നമുക്ക് അതിനെ പറ്റി സംസാരിക്കാൻ പറ്റില്ലേ?" ഞാൻ അവളോട് ഇതിനെക്കുറിച്ച് സംസാരിക്കരുതെന്ന് ആവശ്യപ്പെട്ടു, കാരണം അത് സംഭവിച്ചത് തിരികെ കൊണ്ടുവരുന്നു.
“ശരി നന്നായി. പക്ഷെ ഞാൻ നാളെ ഉച്ചക്ക് വരാം. നിങ്ങൾക്ക് ഇതിൽ ഒന്നും പറയാനില്ല."
“ശരി ശരി,” ഞാൻ പറയുന്തോറും എന്റെ കണ്പോളകൾക്ക് ഭാരം കൂടുന്നത് എനിക്ക് അനുഭവപ്പെട്ടു. “അമ്മേ, ഞാൻ ശരിക്കും ക്ഷീണിതനാണ്, ഞാൻ ഉറങ്ങാൻ പോകുന്നു. നാളെ കാണാം."
"ഗുഡ് നൈറ്റ്. നന്നായി ഉറങ്ങുക."
******
തട്ടുന്നത് തിരിച്ചുപോയി, ഇത്തവണ അത് നിർത്തിയില്ല. ഞാൻ കട്ടിലിൽ കിടന്ന് കണ്ണാടിയിൽ നോക്കി എന്തോ സംഭവിക്കും എന്ന് കാത്തിരുന്നു. എന്തും, എന്താണ് സംഭവിക്കുന്നതെന്ന് ഏതെങ്കിലും അടയാളം കാണിക്കുന്ന എന്തെങ്കിലും. മുട്ടിപ്പോയപ്പോഴെല്ലാം കണ്ണാടിയിൽ ചെറിയ മുഴകൾ വന്നുകൊണ്ടിരുന്നു.
മുട്ടി മിനിറ്റുകൾക്ക് ശേഷം, ചെറിയ, മെലിഞ്ഞ കൈയും കൈത്തണ്ടയും കാണിച്ചുകൊണ്ട് കണ്ണാടിയിൽ നിന്ന് വിരലുകൾ പുറത്തേക്ക് വരാൻ തുടങ്ങി. ഇടയ്ക്കിടെ ചെറിയ വേഗതയേറിയ നിമിഷങ്ങൾ സൃഷ്ടിച്ചുകൊണ്ട് കൈ വായുവിലേക്ക് തിരിഞ്ഞു. മെല്ലെ, എല്ലുകളുള്ള കൈ പുറത്തേക്ക് വരാൻ തുടങ്ങി, ഞെരുക്കമുള്ള ഭുജത്തിന്റെ മുകളിലേക്കും താഴേക്കും പാടുകൾ വെളിപ്പെടുത്തി. ചർമ്മം മരണതുല്യമായിരുന്നു. കൈയിലൂടെ ജീവന്റെ ലക്ഷണമില്ല. എന്തിനോ വേണ്ടി കാത്തിരിക്കുന്ന പോലെ അത് അവിടെ തൂങ്ങിക്കിടന്നു.
ഞാൻ എന്റെ കവറുകൾ എന്നിൽ നിന്ന് വലിച്ചെറിഞ്ഞ് കട്ടിലിൽ നിന്ന് ചാടി മെല്ലെ നടന്നു, എന്റെ ഓരോ ചുവടും വീക്ഷിച്ചുകൊണ്ട് ഞാൻ എന്നെത്തന്നെ ഉപദ്രവിക്കില്ലെന്ന് ഉറപ്പാക്കി. കണ്ണാടിയുടെ അടുത്തെത്തിയപ്പോൾ കൈയുടെ ചലനം നിലച്ചിരുന്നു.
ഞാൻ അത് എവിടേക്കാണ് കൊണ്ടുപോകാൻ പോകുന്നത്:
അവൾ അവളുടെ അപ്പാർട്ട്മെന്റിൽ തിരിച്ചെത്തുന്നിടത്തേക്ക് ഞാൻ അത് മുറിക്കാൻ പോകുന്നു, തുടർന്ന് അതേ കാര്യം സംഭവിക്കുന്നു, എന്നാൽ ഇത്തവണ “കാര്യം” കണ്ണാടിയിൽ നിന്ന് പുറത്തുവരും.
ഭ്രാന്തൻമാരുടെ ഒരു വീട്ടിൽ ഞാൻ അവളുമായി അവസാനിപ്പിക്കാൻ പോകുന്നു എന്ന് ഞാൻ കരുതുന്നു, അവൾ ഇതിനെ കുറിച്ചും അവൾക്ക് തോന്നുന്നതിനെ കുറിച്ചും എഴുതുന്നു, അവളുടെ മുറിയിലെ കണ്ണാടിയിൽ ആ രൂപം വീണ്ടും കാണുന്നതിലൂടെ അവസാനിച്ചേക്കാം.
~നന്ദി🙏😊
