വേരുകൾ പൂക്കുമ്പോൾ
പുഴയുടെ ഓളങ്ങൾ സംഗീതം പൊഴിക്കുന്ന 'മഞ്ഞാടിത്തുരുത്ത്' എന്ന ഗ്രാമത്തിലാണ് ഇലാര ജനിച്ചുവളർന്നത്. എഴുത്തുകാരിയാകുക എന്നതായിരുന്നു അവളുടെ ഏറ്റവും വലിയ സ്വപ്നം. അവളുടെ കഥകൾക്ക് ജീവൻ നൽകിയത് അവളുടെ അമ്മച്ചിയായിരുന്നു. അമ്മച്ചി പറഞ്ഞുകൊടുത്ത പഴയ ഗ്രാമത്തിന്റെ കഥകൾ കേട്ട് അവൾ ഭാവനയുടെ ലോകത്ത് സഞ്ചരിച്ചു. പഴമയുടെ ഗന്ധമുള്ള ആ കഥകളിലെ രാജകുമാരിയും പോരാളിയുമെല്ലാം അവൾ തന്നെയായിരുന്നു.ഒരു തുലാവർഷക്കാലത്ത് അമ്മച്ചിക്ക് സുഖമില്ലാതെയായി. ഓർമ്മകൾ പിന്നോട്ട് സഞ്ചരിക്കാൻ തുടങ്ങിയപ്പോൾ അമ്മച്ചി കൂടുതൽ സമയവും മൗനത്തിലായി. കിടപ്പിലായ അമ്മച്ചിയെ ശുശ്രൂഷിക്കുന്നതിനിടയിൽ, പഴയ തടിപ്പെട്ടിക്കുള്ളിൽ പൊടിപിടിച്ചുകിടന്ന ഒരു ഡയറി ഇലാരയുടെ കണ്ണിൽപ്പെട്ടു. കൗതുകത്തോടെ അതെടുത്തപ്പോൾ അമ്മച്ചി പതിയെ കണ്ണുതുറന്നു. പെട്ടിയിൽ നിന്ന് ഒരു ചെറിയ താക്കോലെടുത്ത് അവളുടെ കയ്യിൽ വെച്ചുകൊടുത്തു. എന്നിട്ട് ക്ഷീണിച്ച സ്വരത്തിൽ പറഞ്ഞു, "ചില കഥകൾ വായിക്കാതിരിക്കുന്നതാണ് നല്ലത് മോളേ..."അമ്മച്ചിയുടെ വാക്കുകൾ അവളുടെ ആകാംക്ഷയെ ആളിക്കത്തിച്ചു. രാത്രിയുടെ നിശബ്ദതയിൽ അവൾ ആ ഡയറി തുറന്നു. അത്ഭുതം! അത് അമ്മച്ചിയുടേതായിരുന്നില്ല, മറിച്ച് അവരുടെ അമ്മയുടേതായിരുന്നു, ഇലാരയുടെ മുതുമുത്തശ്ശിയുടേത്. കാലം മായ്ക്കാൻ ശ്രമിച്ച ആ താളുകളിൽ ഒരു രഹസ്യ പ്രണയത്തിന്റെ കഥ ഒളിഞ്ഞിരുന്നു. മറ്റൊരു സമുദായത്തിൽപ്പെട്ട, ചിത്രകാരനായ ഒരാളുമായുള്ള തീവ്രമായ പ്രണയം. സമൂഹം ഒരിക്കലും അംഗീകരിക്കാത്ത ആ ബന്ധത്തിന്റെ ഓർമ്മയ്ക്കായി അവർ ഒരു നിധി ഒളിപ്പിച്ചുവെച്ചതായി ഡയറിയിൽ കുറിച്ചിരുന്നു.സ്വർണ്ണമോ പണമോ ആയിരുന്നില്ല ആ നിധി, മറിച്ച് അവർ പരസ്പരം എഴുതിയ പ്രണയ ലേഖനങ്ങളും കവിതകളുമായിരുന്നു. ഗ്രാമത്തിന്റെ അറ്റത്തുള്ള, പുഴയുടെ അടുത്തുള്ള വലിയ ആൽമരത്തിന്റെ പൊത്തിനുള്ളിലാണ് അതെന്ന് അതിൽ എഴുതിയിരുന്നു. ആ ആൽമരം ഗ്രാമത്തിന്റെ ഹൃദയമായിരുന്നു. എത്രയോ തലമുറകളുടെ കഥകൾക്ക് സാക്ഷിയായി അത് തലയുയർത്തി നിന്നു.എന്നാൽ ഇപ്പോൾ ആ ആൽമരം ഒരു ഭീഷണിയിലായിരുന്നു. ഗ്രാമത്തിൽ പുതിയൊരു റിസോർട്ട് പണിയാനായി ആ മരം മുറിച്ചുമാറ്റാൻ ചിലർ ശ്രമിക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു. ഗ്രാമവാസികൾ ആശങ്കയിലായിരുന്നുവെങ്കിലും ശക്തരായ അവരോട് എതിർക്കാൻ ആർക്കും ധൈര്യമുണ്ടായിരുന്നില്ല.ഡയറിക്കുറിപ്പുകൾ ഇലാരയ്ക്ക് ഒരു വെളിപാടായിരുന്നു. അവൾ നേരെ ആ പഴയ ആൽമരത്തിനടുത്തേക്ക് ഓടി. അതിന്റെ വലിയ പൊത്തിനുള്ളിലേക്ക് അവൾ ഭയത്തോടെ കൈയിട്ടു. വിറയ്ക്കുന്ന വിരലുകളിൽ തുരുമ്പിച്ച ഒരു ചെറിയ ലോഹപ്പെട്ടി തടഞ്ഞു. അവൾ അതെടുത്തു തുറന്നു. അതിനുള്ളിൽ മഷി പടർന്ന, കാലപ്പഴക്കത്താൽ നിറം മങ്ങിയ കടലാസുകളിൽ ഹൃദയം തൊട്ടെഴുതിയ കവിതകളും പ്രണയലേഖനങ്ങളും! അതായിരുന്നു യഥാർത്ഥ നിധി.ആ കവിതകൾ ഇലാരയ്ക്ക് ഒരു പുതിയ ഊർജ്ജം നൽകി. തന്റെ മുതുമുത്തശ്ശിയുടെ പ്രണയകഥയും, ആൽമരത്തിന്റെ ചരിത്രവും, ഗ്രാമത്തിന്റെ ആത്മാവും ചേർത്തുവെച്ച് അവൾ ഒരു പ്രാദേശിക പത്രത്തിലേക്ക് ഒരു ലേഖനമെഴുതി. 'ഒരു മരത്തിന്റെ പ്രണയകഥ' എന്നായിരുന്നു അതിന്റെ തലക്കെട്ട്. അടുത്ത ദിവസം നടന്ന ഗ്രാമസഭയിൽ, അധികാരികളുടെയും നാട്ടുകാരുടെയും മുന്നിൽ വെച്ച് അവൾ ആ കവിതകൾ ഉറക്കെ വായിച്ചു. അവളുടെ ശബ്ദം ഇടറിയെങ്കിലും വാക്കുകൾക്ക് തീയുടെ ശക്തിയുണ്ടായിരുന്നു. ആ പ്രണയകഥ ഓരോ ഗ്രാമവാസിയുടെയും ഹൃദയത്തിൽ തട്ടി.ആ കഥ നാടാകെ പടർന്നു. പത്രവാർത്തയും ജനങ്ങളുടെ എതിർപ്പും ശക്തമായപ്പോൾ അധികാരികൾക്ക് ഗ്രാമവാസികളുടെ വികാരത്തെ അവഗണിക്കാനായില്ല. റിസോർട്ട് പദ്ധതി ഉപേക്ഷിക്കപ്പെട്ടു, നൂറ്റാണ്ടുകളുടെ കഥപറയുന്ന ആ ആൽമരത്തെ ഒരു പൈതൃക വൃക്ഷമായി സർക്കാർ പ്രഖ്യാപിച്ചു. ഇലാരയുടെ എഴുത്ത് നാടാകെ ശ്രദ്ധിക്കപ്പെട്ടു. യഥാർത്ഥ കഥകൾക്ക് വേരുകളിൽ നിന്ന് ജീവൻ നൽകുമ്പോഴാണ് സൗന്ദര്യമുണ്ടാകുന്നതെന്ന് അവൾ തിരിച്ചറിഞ്ഞു.വിവരമറിഞ്ഞ അമ്മച്ചി കട്ടിലിൽ കിടന്നുകൊണ്ട് സ്നേഹത്തോടെ അവളെ നോക്കി പുഞ്ചിരിച്ചു. കാലങ്ങളായി താൻ മാത്രം സൂക്ഷിച്ച ഒരു രഹസ്യം ഗ്രാമത്തിന് വെളിച്ചമായതിന്റെ സന്തോഷം ആ കണ്ണുകളിൽ തിളങ്ങി. ഇലാര തന്റെ എഴുത്തിന്റെ ശരിയായ വഴി കണ്ടെത്തിയിരുന്നു; സ്വന്തം വേരുകളിൽ നിന്ന് പൂത്ത ഒരു മനോഹരമായ കഥയിലൂടെ.
ജോത്സനും കുടുമ്പവും
ഒരു അതിരാവിലെ ജോത്സ്യനും അവന്റെ സുഹൃത്തുമായ അമരനും ഒരു കാട്ടിലൂടെ നടന്നു പോവുകയായിരുന്നു.അങ്ങനെ ആ കാട്ടിൽ ഒരു മുത്തശ്ശിയെ കാണാനിടയായി.ആ മുത്തശ്ശിക വയ്യായിരുന്നു അവരാമത്തശിയെ പരിചരിക്കുകയും വീട്ടിലേക്ക് കൊണ്ടുപോവുകയും ചെയ്തു.ദിവസങ്ങൾക്ക് ശേഷംമുത്തശ്ശിയുടെ അസുഖങ്ങളെല്ലാം സുഖപ്പെട്ടു.അങ്ങനെ ആ മുത്തശ്ശിയെ അവരുടെ വീട്ടിൽ നിന്ന് താമസിക്കാൻ അവരോട്അനുവാദം ചോദിച്ചു.ജോസ് ആലോചിക്കാം എന്ന് കരുതി.കുറച്ചുനേരങ്ങൾക്ക് ശേഷം അവർ സമ്മതം പറഞ്ഞു.അങ്ങനെ ദിവസങ്ങളിൽ മുത്തശ്ശിയുടെ സ്നേഹം വർദ്ധിച്ചു.ഒരു ദിവസം വയ്യാതായി എങ്ങനെ മുത്തശ്ശിനിടയ്ക്ക് ജോലിസം മരണപ്പെടുകയും ചെയ്തു പിന്നീട് അമരനും മുത്തശ്ശിയും ആണ് ജീവിച്ചത് കുറച്ചു ദിവസങ്ങൾക്കുശേഷം മുത്തശിയും മരണപ്പെട്ടു.
ഒരു കാക്കയും വെള്ളക്കടുക്കയും ഒരു ഗ്രാമത്തെ ഒരു ചെറിയ കാക്ക താമസിച്ചിരുന്നു കാക്കയുടെ പേരാണ് ബാബു.ബാവക്ക് വളരെ വിശപ്പും ദാഹം എല്ലാം കൂടി ചേർന്ന് ദിവസം ആയിരുന്നു എന്ന്.അങ്ങനെ ബാബുഭക്ഷണത്തിനായി മറ്റൊരു ഗ്രാമത്തേക്ക് പോകാനുള്ള തയ്യാറെടുപ്പ് ആയിരുന്നു.അങ്ങനെ കുറച്ച് നേരങ്ങളൊക്കെ ശേഷം ബാബു മറ്റ് ഗ്രാമത്തിലേക്ക് പുറപ്പെട്ടു.ദിവസങ്ങളായി ബാബു വളരെ ആഗ്രഹംവിശപ്പുo ദാഹത്തിലും അകറ്റാൻ ആയിരുന്നു.അങ്ങനെ അടുത്ത ഗ്രാമത്തിൽ എത്തിയപ്പോൾ അവിടെ ഒരു വെള്ള കുടക്ക കണ്ടു.ബാബു പെട്ടെന്ന് ആ വെള്ളത്തേടുക്കുകയ്യും ചെയ്തു.ബാബുക്ക ആ വെള്ളം കുടിക്കാൻ കഴിയില്ലായിരുന്നു.കാരണം ആ വെള്ളക്കയിൽ കുറച്ച് വെള്ളം മാത്രം ഉണ്ടായിരുന്നുള്ളൂ .അങ്ങനെ പാവക്ക ആശയം മനസ്സിലേക്ക് വെളിപ്പെട്ടു'അവിടെ കുറച്ച് കല്ലുകളും നിൽക്കുന്നത് കണ്ടു അവൾ ആ വെള്ളത്തിലേക്ക് കല്ലേടാ എന്ന് തീരുമാനിച്ചു.ഓരോ കല്ലറകളായിട്ട് ബാബു പിറക്കാൻ തുടങ്ങി.എന്നിട്ട് ആ കുടക്കയിലേക്ക് ഇട്ടു.കുറച്ച് കല്ലേ ഇട്ടപ്പോൾ വെള്ളം പതുക്കെ ഉയരാൻ തുടങ്ങി.അപ്പോൾ ബാബുക്ക ഒരു ആത്മവിശ്വാസം വെളിപ്പെട്ടു.ബാബു ആ വെള്ളത്തിലേക്ക് കല്ലുകൾ നിക്ഷേപിക്കുകയും വെള്ളം കിട്ടുകയും ചെയ്തു'അങ്ങനെ വാവേ ദാഹം മാറുകയും സന്തോഷത്തോടെ സ്വന്തം ഗ്രാമത്തിലേക്ക് മടങ്ങുകയും ചെയ്തു കുറച്ചു കാലം ജീവിച്ച ബാബു മരണപ്പെട്ടു.
