❤പ്രാണബന്ധനം ❤5
ഇനി പറ ചേച്ചിയുടെ ഇന്നത്തെ അവസ്ഥക്ക് ആരാ കാരണം?
അവളുടെ ചോദ്യത്തിന് മറുപടിപറയാൻ കഴിയാതെ വിനയൻ കുറ്റബോധത്തോടെ നിലത്തേക്ക്നോക്കി തളർന്നിരുന്നു
🍁🍁🍁🍁🍁
"നിങ്ങടെ മകൾ....അതായത് എന്റെ ചേച്ചി അഭിയുടെ ഇപ്പഴത്തെ മെന്റൽകണ്ടീഷൻ ഒട്ടുംതന്നെ നോർമ്മലല്ല.
സത്യത്തിൽ എപ്പോ വേണേലും അവളുടെ മനസ്സ് കൈവിട്ട് പോകാം..... അങ്ങനൊരവസ്ഥയിലാ അവളിപ്പോ...
അവളേ ഇനിയും ജീവിതത്തിലേക്ക് തിരിച്ചുകൊണ്ടുവരണമെങ്കിൽ നിങ്ങളുടെ എല്ലാരുടേം സഹായം കൂടെ എനിക്ക് കിട്ടിയേപറ്റു."
"എന്റെ ചേച്ചിക്ക് വേണ്ടി ഞാനും അനന്ദുവും എന്തിനും നിന്റെ കൂടെയുണ്ടാവും "
"നിങ്ങള് മാത്രം പോരചേച്ചീ അച്ഛനും അമ്മയും കൂടെവേണം "
"ഞങ്ങളെന്ത് ചെയ്യാനാ? "
"അച്ഛൻ എന്നുള്ള സ്ഥാനത്ത്നിന്ന് ചോദിക്കാൻ പറ്റിയ ചോദ്യം...
നിങ്ങൾ അവളിലുണ്ടാക്കിക്കൊടുത്ത മുറിവിനോളം വലിപ്പം മറ്റാരും അവളിലുണ്ടാക്കി കൊടുത്തിട്ടില്ല.
അതുകൊണ്ട് ആ മുറിവ്ഇല്ലാതാക്കാനും നിങ്ങള് കൂടെ നിക്കണം.
ഇത്രയും അറിഞ്ഞിട്ടും സഹായിക്കാൻ നിങ്ങക്ക് മനസ്സില്ല എന്നാണെങ്കിൽ നിങ്ങളെക്കൊണ്ടത് വാശി പിടിച്ചുചെയ്യിക്കേണ്ട കാര്യം എനിക്കില്ല.
അല്ലെങ്കിലും നിങ്ങടെ സഹായം കിട്ടും എന്ന് വിചാരിച്ചൊന്നുമല്ല എന്റെ ചേച്ചിക്ക് വേണ്ടി ഞാൻഇറങ്ങിതിരിച്ചത്. പറ്റും എന്നുണ്ടെങ്കിൽ സഹായിച്ചില്ലെങ്കിലും ആരും അവളേ വിഷമിപ്പിക്കരുത്....ഇതേന്റെ അപേക്ഷയാണ്."
എന്ന് പറഞുകൊണ്ടവൾ എല്ലാവരേയുംനോക്കി കൈകൾ കൂപ്പി
"എന്റെചേച്ചിയെ എനിക്ക് ഒരുപ്രശ്നവും ഇല്ലാതെ തിരിച്ചു വേണം. അറിയാം അവൾ നിങ്ങക്ക് ബാധ്യതയാണെന്ന്.
പണ്ടത്തെപോലെ കയ്യിൽ ഒന്നും ഇല്ലാത്തവളല്ല ഇന്നെന്റെ ചേച്ചി അതുകൊണ്ട് തന്നെ ആരുടേം ചെലവിലും അല്ല ഇന്നവളുടെ ജീവിതം. സ്വന്തം കാലിൽനിൽക്കുന്ന അവളേ ഇനിയാരും കുത്തിനോവിക്കാൻ ശ്രമിക്കരുത് ശ്രെമിച്ചാൽ...."
ഒരു താക്കീതോടെയവൾ
രശ്മിയേയും വിനയനേയും ഒന്ന് നോക്കി.
"മോളേ...... ഞങ്ങളോട് ക്ഷമിക്കണം.....ഞങ്ങടെഭാഗത്ത്നിന്ന് ഇനിഒരിക്കലും അവളേബുദ്ധിമുട്ടിക്കുന്നഒരുകാര്യവും ഉണ്ടാവില്ല "
എന്ന് പറഞ്ഞുകൊണ്ട് രശ്മി നേഹയ്ക്ക് നേരേ കൈകൾ കൂപ്പി.
"മോള് പറ... ഞങ്ങളെങ്ങനാ നിന്നെ സഹായിക്കേണ്ടത്?"
നിറഞ്ഞുവന്ന കണ്ണുകൾ തുടച്ചുകൊണ്ട് വിനയൻ നേഹയോട് ചോദിച്ചു.
"അറിയണം...... ചേച്ചിയേകുറിച്ച് കുഞ്ഞുനാൾ മുതലുള്ള എല്ലാ കാര്യങ്ങളും അറിയണമെനിക്ക്."
"ഉം..... പറയാം...."
എന്ന് പറഞ്ഞുകൊണ്ട് രശ്മി വിനയനെ ഒന്ന് നോക്കി.
പറഞ്ഞോളൂ എന്ന അർത്ഥത്തിൽ അദ്ദേഹം അവരെ നോക്കി കണ്ണടച്ച് കാണിച്ചു.
"ഞങ്ങളുടെ വിവാഹം കഴിഞ്ഞ് ഒരുവർഷം കഴിഞ്ഞാണ് അഭിമോളുടെ ജനനം. പിന്നേ അവൾക്ക് അഞ്ചുവയസ്സായപ്പോ ആമിമോളും......
കുഞ്ഞായിരുന്നെങ്കിലും ആമിമോളേ അഭിമോൾ ഒരമ്മയെ പോലെതന്നെയായിരുന്നു നോക്കിയിരുന്നത്.
കുഞ്ഞിന്റെ ഡ്രസ്സ് മടക്കിവയ്ക്കുന്നതും
കുഞ്ഞിന്റെ ബെഡ്ഡ് വൃത്തിയാക്കിയിടുന്നതും എല്ലാം അഭിമോളായിരുന്നു.
വളരുംതോറും ആമിയോടുള്ള അവളുടെ സ്നേഹം കൂടി കൂടി വന്നു എന്നല്ലാതെ ഒട്ടും കുറഞ്ഞിരുന്നില്ല.
നല്ലകുറുമ്പിയായിരുന്ന ആമി ആകെ അനുസരിച്ചിരുന്നതവളുടെ ചേച്ചിയെ മാത്രമായിരുന്നു."
പഴയഓർമയിൽ അവരൊന്നുപുഞ്ചിരിച്ചു.
"അഭി നാലാം ക്ലാസ്സിൽ പഠിയ്ക്കുമ്പോഴായിരുന്നു ഞാൻ വീണ്ടും പ്രഗ്നന്റ് ആവുന്നത്.
ഒരു കുഞ്ഞ് കൂടെവരുന്നൂ എന്നറിഞ്ഞപ്പോൾ ഏറ്റവും കൂടുതൽ സന്തോഷിച്ചതും അവളായിരുന്നു.
കുഞ്ഞായിരുന്നെങ്കിലും അവളുടേം ആമിയുടേം കാര്യങ്ങളെല്ലാംന്നോക്കിയിരുന്നത് അഭിതന്നെയായിരുന്നു.
ഒന്നിനും എന്നെ അവളെന്നെ ബുദ്ധി മുട്ടിച്ചില്ല.
അങ്ങനെ എനിക്ക് ഏട്ടാംമാസം തികഞ്ഞുനിൽക്കുന്ന സമയം. ഒരുദിവസം വൈകുന്നേരം ആമിമോൾക്ക് വിശക്കുന്നു എന്ന് പറഞ്ഞപ്പോൾ അവൾക്കായി പലഹാരവും വെള്ളവും എടുത്തു കൊടുത്തത് അഭിയായിരുന്നു. ആമിയാണെങ്കിൽ വളരെ കുരുത്തക്കേടായിരുന്നു. എന്താ പറയാ... ഈ... ഇരുമ്പ് വെള്ളമാക്കുന്ന സൈസ്."
ഒന്ന് നിർത്തി നെടുവീർപ്പിട്ടുകൊണ്ട് ആമിയേ നോക്കിക്കൊണ്ടവർ തുടർന്നു.
"ഒരു നിമിഷം..... എന്റെ ശ്രദ്ധക്കുറവാണ് എല്ലാം തകിടംമറിച്ചത്..
ആമിമോൾ പലഹാരംകഴിച്ചു എഴുന്നേററ്റുപോകുന്നതിന് മുന്നേ അവൾ കുടിച്ചുകൊണ്ടിരുന്ന ഗ്ലാസ്സിലെ ബാക്കിയായ വെള്ളം നിലത്തെ ടൈലിൽ ഒഴിച്ച് അതിൽ കളിച്ചുകൊണ്ടിരുന്നു. അത് കണ്ട ഞാൻ അവളേ മാറ്റിയിരുത്തി ഒരുതുണിയെടുത്ത് അത് തുടയ്ക്കാനായിപോയി. എന്നാൽ അപ്പഴേക്കും വെള്ളം അവിടെയാകെ പരന്നിരുന്നു..... വെള്ള ടൈൽ ആയിരുന്നതുകൊണ്ടുതന്നെ ആതെന്റെ ശ്രദ്ധയിൽ പെട്ടിരുന്നില്ല .
ധൃതിയിൽ തുണിയുമെടുത്തു ചെന്ന ഞാൻ നിലത്തെ വെള്ളത്തിൽ ചവിട്ടിതെന്നിവീണു....."
മുഖം പൊത്തി കരയുന്ന രശ്മിയേ ചേർത്ത്പിടിച്ചുകൊണ്ടു വിനയനാണ് ബാക്കിപറഞ്ഞത്.
"കുഞ്ഞിനേരക്ഷിക്കാൻ കഴിഞ്ഞില്ല.......
അഭി ഏറെ ആഗ്രഹിച്ചപോലെ അതൊരാൺകുഞ്ഞായിരുന്നു.
അന്നവൾ വല്ലാത്തൊരു മാനസികാവസ്ഥയിലായിരുന്നു അതിന് ശേഷം അവൾക്ക് കുഞ്ഞുങ്ങളോട് വല്ലാത്തൊരു ഇഷ്ട്ടമായിരുന്നു.
നന്നായി പഠിയ്ക്കുമായിരുന്ന കുട്ടിയായിരുന്നു അവൾ പക്ഷേ ഇടക്കാലത്തു വച്ചവൾ പഠനത്തിൽ പിന്നോട്ടായി. ഓടിച്ചാടി നടന്നിരുന്നവൾ ആരോടും മിണ്ടാതായി. പതിയേ അവളുടെ ലോകം ആമിമോള് മാത്രമായി. ഇവളെ എവിടേം വിടാതെ ആർക്കൊപ്പവും വിടാതെ പൊതിഞ്ഞുപിടിയ്ക്കാൻ തുടങ്ങി. കാര്യംഎന്താണെന്നറിയാൻ ഞങ്ങളൊത്തിരി ശ്രമിച്ചു. എന്നാൽഞങ്ങൾക്കത് മനസ്സിലാക്കാൻ പറ്റിയില്ല......"
നേഹയെ നോക്കി പറഞ്ഞുകൊണ്ട് വിനയൻ നിറഞ്ഞുവന്ന കണ്ണുകൾ അമർത്തി തുടച്ചു.
"ശരിയാ നേഹ....
ഞാനോർക്കുന്നുണ്ട് എപ്പഴും ഒരു പേടിയോടെയാ ചേച്ചിയെന്നെ ചേർത്തുപിടിച്ചിട്ടുള്ളത്.
ആരെങ്കിലും എന്നേ ഒന്ന് നോക്കിയാൽപോലും അവള് പ്രതികരിക്കുമായിരുന്നു.
സത്യം പറഞ്ഞാൽ അവളിവിടുന്നു പോകുന്നത് വരേ എന്നേ അവള്ടെ അടുത്തുന്നു മാറി കിടക്കാൻ പോലും സമ്മതിക്കുമായിരുന്നില്ല."
ഇരുവരും പറഞ്ഞകാര്യങ്ങൾ ശ്രദ്ധയോടെ കേട്ടെങ്കിലും അവൾ മറുപടിയൊന്നും പറഞ്ഞില്ല.
"പിന്നെ എന്താ ഉണ്ടായത്..."
രശ്മിയൊന്ന് ഓക്കേ ആയപ്പോൾ നേഹ ചോദിച്ചു......
"പതിയേ....പതിയേ...അവൾ അങ്ങനെയാണെന്ന് ഞങ്ങളെല്ലാം അംഗീകരിച്ചു എന്ന് പറയുന്നതാവും ശരി."
"പിന്നെ എപ്പൊഴെങ്കിലും ചേച്ചി നിയന്ത്രണംവിട്ട് പെരുമാറിയോ?"
"ഉം..... ഒരിക്കൽ കല്യാണക്കാര്യം പറഞ്ഞപ്പോൾ"
"എന്നിട്ടും നിങ്ങളാരും അന്വേഷിച്ചില്ലേ എന്താണ് ഇങ്ങനെ എതിർക്കുന്നത് എന്ന്."
"ഇല്ല.... പെങ്ങള് പറഞ്ഞപ്പോ......"
അവർ പതിയേ ഭർത്താവിനെ നോക്കിക്കൊണ്ട് പറഞ്ഞു
"ഉം...... പിന്നെപ്പഴാ ചേച്ചി നോർമ്മൽ ആയേ ....."
"അത്... അത് ഞങ്ങൾക്കറിയില്ല അവൾക്കൊരു പ്രശ്നം ഉള്ളതായിട്ട് ഞങ്ങൾക്കാർക്കും തോന്നിയിട്ടില്ലായിരുന്നു....."
"തോന്നിയിട്ടില്ലെന്നോ അതോ..... അവളേ ശ്രദ്ധിച്ചില്ലഎന്നോ... ഏതാണ് ശെരി?"
"അത്... മോളേ...."
"മതി.... കൂടുതൽവിശദീകരിക്കണ്ട.... അവളെപ്പഴെങ്കിലും നോർമ്മൽ ആണെന്ന് തോന്നിയിട്ടുണ്ടോ...?"
"ഉവ്വ്....... ഡിവോഴ്സിനു ശേഷം അവളുടെ പഠിത്തം കണ്ടിന്യൂ ചെയിതു. അത് ഹോസ്റ്റലിൽ നിന്നാണ് ചെയ്തത്. അവിടെ പോയതിൽ പിന്നെ അവൾ പഴയപോലെ happy ആയി കാണപ്പെട്ടിരുന്നു എന്നാൽ ഇടയ്ക്കൊരു ദിവസം അവളേ കാണാതായി. ഇനി തിരിച്ചുവരില്ലെന്ന് ഞങ്ങളേ അവൾ അറിയിച്ചിരുന്നു"
"എന്നിട്ട് ആരും അന്വേഷിച്ചില്ലേ?"
"ഉവ്വ്...... അന്വേഷിച്ചു ഞങ്ങളെല്ലാംകൂടെ ഒത്തിരി അന്വേഷിച്ചു പക്ഷേ....."
ഉം.......എന്നാൽ കേട്ടോ അവിടെയും അവൾക്ക് സഹിക്കാൻ പറ്റാത്തഎന്തൊക്കെയോ ഉണ്ടായിട്ടുണ്ട് അതെന്തായാലും ഇവിടുന്നു പോകുന്നതിനു മുൻപ് ഞാൻകണ്ട് പിടിച്ച് എല്ലാം ഞാൻ പരിഹരിച്ചിരിക്കും.
നിങ്ങക്ക് മകളേ തിരിച് കിട്ടും പക്ഷേ അവളിൽ അവകാശം പറയാൻ നിങ്ങൾക്ക് അർഹതയില്ലെന്ന് മാത്രം....."
നേഹയുടെ വാക്കുകൾകേട്ട വിനയനും രശ്മിയും കുറ്റബോധത്തോടെ പരസ്പരം നോക്കി.
🔸🔸
"അച്ചു...... മോളേ.....
എണീറ്റെ സമയം ഒരുപാടായി മോൾക്ക് വിശക്കുന്നില്ലേ....."
"ല്ല മ്മാ......"
"അച്ചോടാ..... അങ്ങനെ പറഞ്ഞാൽ എങ്ങനാ. ചെറിയമ്മ ഉണ്ടാക്കിവച്ച മധുരകൊഴുക്കട്ട ഇനി ആര് കഴിക്കും...."
അഭിതാടിയിൽ വിരൽകുത്തിക്കൊണ്ട് മുകളിലേക്ക് നോക്കി ചോദിച്ചു
"മധുരോള്ളതാണോ മ്മാ......."
"അതേല്ലോ..... തേങ്ങാപാലും പഞ്ചസാരയും ഒക്കെ ഉണ്ട്.....പക്ഷേ കുഞ്ഞിനത് വേണ്ടല്ലോ
ഹാ....... അപ്പർത്തെ വീട്ടിലെപിള്ളേർക്ക് കൊടുക്കാം....."
അഭി ചുണ്ട്കടിച്ചുചിരിഒതുക്കിക്കൊണ്ട്
അച്ചുമോളെ എടുത്തു ബെഡ്‌ഡിൽ നിർത്തിക്കൊണ്ട് പറഞ്ഞു.
'ആഹാ..... അമ്മേടേം മോളുടെം സംസാരം ഇത് വരേ കഴിഞ്ഞില്ലേ...."
"ആഹ് ...... എന്ത് പറയാനാ നന്ദു ഇവളെ രാവിലെ കുത്തിപൊക്കാൻ ഭയങ്കര പാട
അതെങ്ങനാ മത്തൻകുത്തിയാകുമ്പളം മുളക്കില്ലല്ലോ.... അച്ഛന്റെ സ്വഭാവം തന്നെയല്ലേ മോൾക്കും കിട്ടുള്ളു....."
എന്ന് പറഞ്ഞുകൊണ്ടവൾ കുഞ്ഞിനേം എടുത്തോണ്ട് കുളിക്കാനായി കയറി.
അവൾ പറഞ്ഞത് കേട്ട് നന്ദു ഒന്ന് പുഞ്ചിരിച്ചുകൊണ്ട് വെളിയിലേയ്ക്ക് നടന്നു.
"അല്ലാ..... എന്താടി ചേച്ചി ഇന്നത്തെ നിന്റെ പ്ലാൻ...."
"ഇവരേംകൊണ്ടൊന്നു പുറത്തു പോണം അല്ലാണ്ടെന്ത്....."
"ഹാ...... എന്നാപ്പിന്നെ നമുക്ക് എല്ലാർക്കുംകൂടെ പോകാം. അച്ഛനും അമ്മേം കൂടെ കൂട്ടാം...."
"അതിന്റെ ആവശ്യം ഉണ്ടെന്ന് തോന്നുന്നില്ല നീയും നന്ദുവും വന്നാ മതി."
ആമി പറഞ്ഞത് ഇഷ്ടപ്പെടാത്തത് പോലെയവൾ പെട്ടന്ന് കഴിച്ചെഴുനേറ്റു. അവൾപോകുന്നതുംനോക്കി മൂവരും അടുത്തുള്ള റൂമിലേക്ക് നോക്കി അവിടെ നിറഞ്ഞകണ്ണുകളുമായി നിൽക്കുന്ന അമ്മേം അച്ഛനേം കണ്ട് ആമി നേഹയെ നോക്കി.
നേഹ അവളുടെ കൈകളിൽ അമർതി പിടിച്ചുകൊണ്ട് എല്ലാം ശെരിയാകും എന്നഅർത്ഥത്തിൽ കണ്ണടച്ച്കാണിച്ചു.
ഒരുവിധം കറക്കം എല്ലാം കഴിഞ്ഞ് അഞ്ചുപേരും വൈകിട്ടാണ് വീട്ടിൽ തിരിച്ചെത്തിയത് വന്നപാടെ ആമിയും അച്ചുമോളും അഭിയുടെ മടിയിൽ കിടന്ന് ഉറക്കം പിടിച്ചിരുന്നു.
❤കാണാം ❤
